| 1 | Ond die Leit, die do drin wohnet,
lasset net von ihrer G'wohnet,
ond mr merkt's scho a dr Sproch:
no net hudle, s'goht au gmoch!
Ond se schaffet, ond se gwichtet,
se sennieret ond se dichtet,
selbscht da Bauer auf seim Hof
ischt e stiller Philosoph. |
| 2 | Dickköpf hent se, wia net glei
oine aus me andre Gäu,
doch se hent au Herz ond G'müat,
senget gern e traurigs Liad.
Wenn se gschafft hent, den se essa,
den au 's Schöpple net vergessa;
Spätzle geits ond hindedrei
no an räsa Moschd ond Wei. |
| | 3 | Ond am Obend den se gruaba,
ond ihr Mädle ond ihr Buaba
senget bis daß d'Sternla funklet,
nochher wird em Dunkle g'munklet.
Ond so send halt junge Leut,
noch 'ma Jährle isch so weit,
daß se Hochzich mache dent,
wenn se's gleiche G'sangbuch hent. |
| 4 | 'd Manne, die send recht behäbig,
'd Weibsleut wuselig und läbig,
Buaba, de hent braune Schöpf
und die Mädle lange Zöpf.
Kendle plärret noch ihr'm Schobbe,
ond wenn's g'schmeckt hot, dend se kobbe,
ond em Stall geits Kue ond Kälble,
ontrem Dach hots viele Sälble. |
|